Josif iz Arimateje je bio član Sanhedrina i jedan od najbogatijih stanovnika Jerusalima. Sanhredin je telo, sastavijeno od 77 jevrejskih rabina i kabalista koji su praktično vrhovno, svetovno i religiozno telo koje je apsolutno postavljalo zakone, norme ponašanja, koje je vekovima određivalo život jevreja i koje se optužuje da je spiritus movens cionizma i učenja o izabranom narodu, koje je bogom dato da upravlja svetom u kome pored njih izabranih postoje goyim, nešto više od biljke a manje od životinja. Pored toga, Josif je bio rođak Marije Magdalene i poštovalac Ješue kao nastavljača Davidove loze. Njegov položaj i uticaj među jevrejima su ga preporučili i rimskom prokuratoru Pontiju Pilatu, s kojim je razvio naročito dobre odnose. Radikalizam Hristovog učenja i propovedanja je smetao jevrejskom sveštenstvu. Sadukeji ga nisu voleli, a fariseji su ga na svaki način osporavali. Posebno nisu odobravali njegova humanistička propovedanja i njegovo odstupanje od učenja kojeg su oni vekovima oblikovali u sklopu Talmuda. Oni su njegovo učenje doživljavali kao čistu šizmu vrednu propovedanju samo među goyim. Tako je, nastupajući sam protiv svih članova Sanhedrina, Ješua bio osuđen na smrt pre nego što je uhapšen. Na njegovu sreću, Pontije Pilat nije želeo da preuzme istorijsku odgovornost za ubistvo legalnog naslednika izrailjskog prestola pa je u dogovoru s Josifom iz Arimateje, organizovao njegovo istinsko razapinjanje, ali i još brže, skidanje s raspeća i sahranu u Getsimanskom vrtu poznatom u to vreme kao ,,Josifov vrt”.
Kada su nakon 3 dana otkrili prevaru sadukeji i fariseji su
zahtevali da vide Ješuin leš, ali ga nisu našli u grobnici u kojoj je navodno
sahranjen. Marija Magdalena se klela da je Ješua vaskrsnuo. Tako, zapravo, niko
nije bio kriv. Dogovor između Pontija Pilata i Josifa je podrazumevao odlazak
Ješue iz Palestine. Poštujući ovaj dogovor, svestan celokupne situacije, Ješua
ben Josif odlučuje da napusti Jerusalim. Nakon 40 dana provedenih u jednom
skrovištu on kreće put Indije i tada je poslednji put viđen u Jerusalimu. Nešto
kasnije, njegova supruga Marija Magdalena, sa sestrom Martom i bratom Lazarom u
pratnji Josifa iz Arimateje kreće put Marseja, Francuska. Prekomorski put porodice
je organizovao Pontije Pilat, a finansirao Josif. Zbog svega što je učinio prokurator
je krajem 36. opozvan s dužnosti i pozvan u Rim gde je trebalo da mu se sudi. Srećom,
nije. Samo 5 meseci po iskrcavanju u Marsej, Marija je rodila ćerku Saru. 4
godine kasnije, odnosno tačno 9 meseci nakon što je Ješua po prvi put iz
Aleksandrije došao u Marsej, rađa sina Ješuu, a potom još jednu ćerku po imenu
Tamar koja se rodila u Langedoku.
Tadašnji Marsej je bio poznat kao Masalija, osnovan 600. p.n.e. Bila
je to najveća i najznačajnija luka na zapadnom Mediteranu, a među stanovništvom
je bilo i jevrejskih trgovaca čiji su preci na te prostore došli iz Vavilona. Da
bi osigurali primat Masalije kao glavne trgovačke tačke Mediterana, trgovci
ovoga grada su osnovali još tri grada: Antib, Nicu i Monte Karlo, kao važne
trgovače stanice ka istoku; najvažniji grad sa kojim su stanovnici Masalije
trgovali je bila Aleksandnija. Do 49. p.n.e., kada su je Rimijani sravnili sa
zemljom, Masalija je bila definitivno jedna od nezaobilaznih luka na
Mediteranu. Još od 124. p.n.e., Masalija je bila samostalan grad u okviru
narastajućeg Rimskog carstva. Međutim, 49. u sukobu oko rimskog prestola
gradski oci Masalije su se opredelili za Pompeja, a protiv Julija Cezara. Pošto
je Cezar pobedio sudbina Masalije je bila zapečaćena; grad je do temeija uništen.
Obnova je ubrzo usledila ali su gradu trajno bile oduzete značajne teritorije
koje je nekada kontrolisao. Pod direktnom Rimskom upravom Masalija menja naziv u
Masilija i uz trgovinu, u njoj počinje da se razvija obrazovanje, tako da su za
kratko vreme podignute mnoge škole. Nekada relativno sbobodan grad Masalija je
sada bila pod potpunom vlašću Rima koji zavodi stroge poreske obaveze. One su, iako
iste za sve, ipak najteže padale jevrejskim trgovcima koji su pored poreza državi
morali da izdvajaju i značajne poreze u korsit svog sveštenstva.
U takvu Masaliju 36. dolazi judejska kraljevska porodica s najbližim rođacima i sledbenicima. Najpoznatiji jevrejski trgovci su je primili sa dužnim uvažavanjem jer im je bilo poznato ko su njeni ćlanovi. Prihvatili su ih kao članove judejske kraljevske kuće. Odmah po iskrcavanju porodica je smeštena u jednu od najvećih i najlepših vila na uzvišenju nedaleko od centra Masalije. To je bio prvi dom jevrejske kraljevske porodice u Evropi. Nakon rođenja drugog deteta, Ješue mladeg, Marija se seli u provinciju Langedok gde rađa treće dete, ćerku Tamar. Umrla je 73. g.n.e. Do kraja I veka, stanovnici provincije Langedok su potpuno prihvatili autentično učenje Ješue ben Josifa, a vremenom su postali Katari, što je značilo ,,čisti”. Papa Inoćentije III (Lotario de’ Conti di Segni) je ocenio da ,,čisti” sami po sebi, predstavljaju negaciju papskom autoritetu pa je tako, nakon velike šizme (Grande Scisma – 1054), 1208. Katare proglasio jereticima, zahtevajući od francuskog kralja Filipa II da se obračuna s njima. Krstaški pohod protiv Katara i njihovih simpatizera, u kome nisu učestvovali vitezovi Templa, počeo je 24. juna 1209. na dan Sv. Jovana Krstitelja. Krstašku vojsku je predvodio čuveni francuski plemić Simon de Monfor (Simon IV de Montfort – l’Amaury). Zatiranje Katara i njihovih pristalica je obavljano sistematski i detaljno, tako da je potrajalo sve do 1244. odnosno do pada njihovog poslednjeg pribežišta – tvrđave Montsegura. Važno je napomenuti da se istrebljenje Katara odvijalo u okviru IV krstaškog pohoda na Jerusalim, koji je 1202. pokrenuo Inoćentije II. On za cilj nije imao samo preuzimanje Jerusalima od Muhamedovih sledbenika već i rušenje Vizantije kao centra čiste vere i učenje Ješue ben Josifa. Katari su, što se pape Inoćentija III ticalo, bili specifičan deo pravoslavnog vizantijskog miljea koje je trebalo u korenu saseći. Ništa bolje Papa nije mislio ni o Srbima, pa se tako direktno umešao u izbor naslednika Stefana Nemanje. Na čelo srpske dražve je 1202. doveo Vukana, a ne Stefana što je bila posmrtna želja Stefana Nemanje. Kada je Stefan uspeo da preuzme vlast u Srbiji, Inoćentije III je odbio da mu dodeli kraljevski venac sprečavajući tako da Srbija postane kraljevina.
Na početku krstaškog pohoda region Langedok – Rusijon je imao najnapredniju umetnost, posebno knjievnost, i nauku tog doba. No, po okončanju krstaškog pohoda pa sve do danas to je pustara u svakom pogledu. Inače, na početku krstaškog pohoda Langedok – Rusijon nije bio pod potpunom vlašću Francuske već su njime vladali grofovi od Tuluza – comtes de Toulouse. Po završetku krstaškog pohoda region je očišćen od ljudi i to je, po svim važeim merilima, bio prvi genocid u istoriji Evrope, a počinjen je na zahtev pape Lucija III koji je novembra 1184. u Veneciji izdao bulu Ad Abolendam pozivajući na obračun sa Albianima, odnosno Katarima. Njegovi naslednici Urban III, Grgur VIII, Klement III, Celestin III i Inoćentije III su se zdušno zalagali za poštovanje bule pa je tako, na kraju, ubijeno više od 100 000 ljudi. Ono što je interesantno za ovaj genocid, u istoriji poznat kao Albižanski krstaški rat (Expeditio Sacra in Albigenses), je odsustvo vitezova templara na strani stanovnika Langedoka. Naime, još od svog osnivanja templari su se smatrali zaštitnicima provincije Langedok, a Bertrand de Balnšfor, četvrti veliki majstor, bio je iz katarske porodice i predvodlo je vitezove Templa od 1153. do 1170. Intervencija templara je usledila tek 1244. I to ne u cliju zaštite malog broja preživeIih stanovnika Langedoka, već u nameri odbrane tvrđave Montsegur. Iz tvrđave su templari odneli i u Škotsku preneli mnoga značajna dokumenta koja su do tog vremena bila u posedu Katara.
Danas mnogi smatraju da je Davidova zvezda simbol judaizma, to ona odista i jeste; međutim, ovaj heksagram je zapravo sastavijen od dva simbola egipatskog porekla. Vrhovi ove zvezde (gornji i donji) su vrhovi dve piramide položene jedna na drugu. Piramida čiji je vrh usmeren na gore, a temelji na dole, jeste egipatski simbol za moć kralja. Kralj svoju moć iskazuje na Zemiji ali se ona proteže do neba. S druge strane, piramida čiji je vrh usmeren na dole, a temelji na gore je takođe egipatski simbol ali sveštenika čija je moć ustanovljena na nebu i koja se proteže i na Zemlju. Ovaj heksagram je u stvari obeležje dvostrukog mesije; svešteničkog i kraljevskog, i jedini pravi znak Ješue ben Josifa, direktnog potomka cara Davida. Ovu zvezdu je on koristio kao lični znak i stoga je ne možemo naći ni u jednoj od starih hebrejskih knjiga. U širokoj upotrebi Davidova zvezda se prvi put sreće u nekim srednjovekovnim hrišćanskim crkvama i u gotovo svim građevinama koje su podigli vitezovi Templa.
Iz Masilije, nakon što se Marija Magdalena udobno i sigurno smestila, Lazar se 37. vraća u Jerusalim kao verni sledbenik Jerusalimske crkve, odnosno kumranskog sveštenstva. Lazar je blo veoma blizak sa Jakovom, bratom Isusa Hrista. Bio je i jedan od organizatora pobune protiv Rimljana, a kao jedan od poslednjih branilaca tvrdave Masade, gine 15. aprila 74. godine. Ješua svoje učenje nekoliko godina propoveda u Indiji, a potom se nastanjuje u Aleksandriji, koja sredinom I veka postaje jedan od intelektualno najjačih centara sveta. Krajem 50-ih se definitivno vraća u Langedok ali ga, nakon Marijine smrti 73., napušta i odlazi u Palestinu gde i umire u svojoj 88 godini. Početkom 38. u Masiliju dolazi da živi i nekadanji prokurator Palestine, Pontije Pilat. Kao dobar poznanik Porodice i njen odani prijatelj postaje rado viden gost i čovek koji je Porodici obezbeđivao političku i svaku drugu vrstu podrške kod tadanjih rimskih viasti.
Ješua ben Josif je nesumnjivo bio harizmatska ličnost, čovek velike duhovne snage i, nakon što su Rimljani uništili celu Kumransku zajednicu 68. i pobili sve njene članove, ostao jedini živ poznavalac svih tajnih ceremonija preobraćenja, vaskrsenja i mnogih drugih drevnih egipatskih misterija. Međutim, ostaje istorijska činjenica da je za širenje njegovog pravog učenja i opstanka loze Davidove najzaslužnija bila Marija Magdalena. O njenom značaju su najbolje govorili mnogi pripadnici Sionskog priorata – tajne organizacije koju je ona osnovala sa ciljem da se zaštiti i obezbedi opstanak i prosperitet judejske kraljevske loze.
Rimokatolici, kao navodni baštinici Hristovog učenja, su sva osporavanja sopstvenih učenja karakterisali kao jeres. Iako su se među sobom razlikovale u pojedinim teološkim pojedinostima, sve tzv. jeresi su decidno odbacivale jerarhijsko ustrojstvo Rima, sve su na Isusa gledale kao na smrtnog čoveka, tretirale ga kao proroka i sve su prednost dvale ličnom prosvetljenju u odnosu na slepo klanjanje veri. Jedan od najpoznatijih naslednika izvornog Hristovog učenja je bio čovek po imenu Mani.
Mani je roden 214. u okolini Bagdada, a već 240. je bio poznat po svom duhovnom isceliteljstvu i isterivanju demona. Verovao je u reinkarnaciju, tvrdio je da uvek postoji i da će uvek postojati jedna prosvećena klasa ljudi među kojima će posebno biti značajni ,,pomazani pojedinci”. Mani je, kao i mnogi drugi, tvrdio da Isus nije pogubijen na krstu i da je hrišćanstvo lažna teologija. Njegove škole, koje su vodili njegovi sledbenici, bile su naročito aktivne i uticajne na jugu Francuske i Španije. Čuveni albižanski krstaki pohod je bio, pored ostalog, usmeren i na uništenje maniheizma tog doba.
Druga najznačajnija jeres je bila ona koju je, nakon Manijevog pogubljenja, širio Arije (Arius, rođen oko 250. u Libiji). Bio je sveštenik u Aleksandiji gde je živeo i delovao od 318. do 336. godine. Suština njegovih propovedi je bila da Isus nije isto što i Bog već da je on smrtan čovek i da je kao takav umro prirodnom smrću kada mu je došlo vreme. Suprotstavljajući hrišćanstvu autentičnu jevrejsku veru on de facto uvodi hrišćanstvo u jevrejske okvire. Protiv Arjevog “bogohuljenja” je prvi ustao Aleksandar Aleksandrijski, episkop Aleksandije koji je od Arija zatražio da odmah prizna Sveto trojstvo: Bog otac – tvorac neba i zemlje, Bog sin – spasitelj čovečanstva i Sveti Duh – treća božja osob koja ljudima daje Božje vrline i krepost. Arije nije odustajao od svog učenja pa car Konstantin, nastojeći da spreči veće raskole u crkvi, odlučuje da se ovo pitanje raspravi na Prvom vaseljenskom saboru koji je održan u Nikeji 325. godine. Na saboru je došlo do žestokih rasprava o pitanju prirode samog Hrista. Tako je, u svom krajnje emotivnom nastupu, Nikola iz Likije, kasnije poznat i kao Sv. NikoIa, fizički napao Arija, nakon čega je udaljen iz raskošne dvorane, carske palate, gde se sabor održavao. Nikola je udaljen, a Arije raščinjen, proglašen jeretikom, proklet i izbačen sa sabora na ulicu gde je smesta umro od otrova koji je pre toga na silu popio. Kako je Konstantin sve odluke toga sabora proglasio carskim zakonima, pristalice Arija su od tada postali državni neprijatelji, a prve žrtve su bili episkopi Sekundom Ptolimedijski, Teon Maramrički i Jevsevije Nikomidijski. Među najodanijim i najiskrenijim pristalicama arijanizma su bili Goti i Vizigoti. Prilikom pljačke Rima 480. Vizigoti su, iz poštovanja prema Ariju, poštedeli sve hrišćanske crkve. Tokom vladavine Viziota arijanizam je postao dominantan oblik hrišćanstva u Španiji, u oblasti Pirineja i južnoj Francuskoj. Kao najuvažavanija jevrejska porodica u južnoj Francuskoj, porodica Ješue ben Josifa je uvek imala poseban tretman od strane Vizigotskih vladara. Dinastičkim brakovima porodica se orodila s vizigotskim plemstvom, a iz njihovih kasnijih bračnih veza s Francima je nastala čuvena loza Merovinga.
Ono što je veoma bitno istaći je i vrlo specifian odnos Jovana Krstitelja i Ješue ben Josifa, iz čega možemo, jednim delom objasniti značaj i mesto koje se Sv. Jovanu Krstitelju daje u masonskoj i templarskoj tradiciji, kao i u mnogim umetničkim delima čuvenih mistika a istovremeno umetnika ingenioznog nivoa – Leonardo da Vinci, Boticelli, Jean Cocto i mnogi drugi. Naime, iako se u Bibliji Jovan smatra prorokom koji sam kaže za sebe da onom koji dolazi iza njega nije dostojan sazuti cipele, istina je ipak malo drugačija: u vreme učenja Ješue ben Josifa i njegovog angažmana, apsolutni duhovni autoritet i stareina Kumranske zajednice je bio, niko drugi do Sv. Jovan koji je bio uzor i menor darovitom Ješui ben Josifu i svo učenje kumranaca tj. esena se suštinski razlikuje od političkog hrišćanstva kakvo mi danas znamo a koje su preradili, dopunili, modifikovali Petar a posebno Savle tj. Pavle, koji je inače bio rabin i učenik čuvenog rabina i kabaliste Gamallila. Smrću Jovana, Jeuša tj. Isus postaje, pored toga što je svetovni naslednik izrailjskog prestola kao direktni potomak Davidove loze s druge strane, duhovni autoritet, na kome mestu nasleđuje Sv. Jovana.
Zato se draga braćo, pozivamo i divimo Sv. Jovanu kao osnivaču i vrhovnom autoritetu učenja koje promoviše rad na sebi, moralno i intelektualno uzdizanje, bez ograničavanja slobode u istraživanju, radu, samospoznaji i širenju humanizma i tolerancije na okolne ljude bez obzira na pol ili veru ili rasu. U takvom društvu su i žene mogle biti starešine i duhovni učitelji, pa je i naziv Marija bilo titula a ne ime i označavalo je prvosveštenicu. Uporedimo to braćo sa našim učenjem i shvatićete da je to nastavak učenja Sv. Jovana i Ješue ben Josifa ali u izvornom smislu a ne robovanje dogmi i tradiciji zvaničnih crkava, koje, naravno, trebamo poštovati kao deo tradicije i kolektivnog svoga naroda ali nikad, kada na početku rituala, otvorimo Bibliju na učenju Sv. Jovana ne zaboravimo šta to u stvari, u svojoj suštini tim činom naglašavamo i poštujemo.
Brat M.Đ. „Solomonov Hram“, Niš