Nazvana slobodnom veštinom, što zbog svoje slobode i slobode razumevanja ili veštine koja se razvija i unapređuje kod samog sebe, muzika je sastavni i neizostavni deo univerzuma. Još su joj drevni Pitagorejci posvećivali veliku pažnju, tačnije u njihovom učenju muzika je zauzimala ključnu ulogu. Osim što su razvijali i postavili osnove teorije muzike Pitagorejci su proučavali i njen uticaj na čoveka. Doživljavajući se kognitivno, neposredno dostupna ljudskim čulima, muzika ima sposobnost uticaja na dušu. Na ovaj način, muzika uspostavlja vezu između materijalnog sveta i sveta ideja, doprinosi dijalogu i njihovom međusobnom sporazumevanju. Srce Pitagorejske filozofije jeste metafizička filozofija broja sažeta u izreci ,,sve je broj”. Pre nego kvantitativni pojam, broj je Pitagorejcima bio simbol za kvalitativnu stvarnost. On je koren svih stvari, arhetip prema kome nastaju i postoje konkretne stvari. Broj predstavlja metafizičku snagu koja, manifestujući se na različite načine, daje oblik materiji. Tako je svemir urađen po matematičkim principima koji su izvor poretka i harmonije, a zbog reda koji vlada u njemu, Pitagora je prvi celinu svemira nazvao kosmosom. U kosmosu sve ima svojstvo odašiljanja zvuka odnosno vibracije. Zemlja i planete kruže oko jednog središta, a pri tom kretanju nastaju tonovi. Planetarni tonovi čine harmoničnu kosmičku oktavu poznatu kao muzička sfera. Ona je toliko profinjena i istančana da je naše uši ne mogu čuti a u isto vreme sveprisutna upravlja svim ritmovima prirode. Zato je, smatraju Pitagorejci, kosmos harmonična celina. Harmonija, ključna postavka pitagorejske filozofije pretpostavlja suštinsku pravilnost odnosa. Zakon harmonije manifestuje se ujedinjenjem raznovrsnog, izravnanjem i skladom suprotnosti. Osnovna ideja Pitagorejaca je da harmonija koju čujemo, harmonija koju vidimo, kao i svaka druga harmonija zapravo matematička harmonija. Pitagorejci su smatrali da se suštinska matematička pravilnost ili harmonija, koja je prisutna u svemu, u prirodi najbolje može osetiti i spoznati pomoću muzike, jer je ona neposredno dostupna našim čulima.
Termin harmonija u anglosaksonskoj literaturi često se koristi da označi mir i dobro razumevanje među članovima jedne zajednice.,,Savršena harmonija“ naziv je koji se nalazi u velikom broju prepoznatljivih imena loža u Francuskoj. U konvencionalnom smislu te reči muzika u masoneriji datira od doba Luja XV, gde se na jednoj dobro poznatoj graviri prikazuju žičani instrumenti kao pratnja. U početku su to bile pesme i kantate, koje su doprinosile raskoši obreda, a imale su i simboličku vrednost. Kolona harmionije, termin je kojim se danas označava svaka muzička celina, bilo instrumentalna bilo vokalna koja pripada masonskim ceremonijama. U pravom smislu te reči, kolona harmonije pominje se još od od doba Luja XV, a njena formacija identična je sa savremenom vojnom muzikom sastavljenom od šest ili sedam instrumenata. Tragovi ovakvih muzičkih grupa nalaze se i u Nemačkoj , Engleskoj i Austriji. Naravno, postojali su i izuzeci od principa sastavljanja kolone harmonije ako loža nije posedovala odgovarajuću mogućnost angažovanja muzičara, gde bi se onda upućivali pozivi braći muzičarima iz drugih loža. Tradicionalna kolona harmonije organizovala se nekada koristeći neočekivane talente, virtuozne pevače i horiste za izvođenje kantata i manjih masonskih opera. Posebne prilike bile su inicijacije, kao i posete poznatih ličnosti, a primer je kompozicija koju je napisao Mocart za posetu cara Jozefa II bečkim ložama. Pravilnikom od 1745. u Engleskoj i 1820. u Francuskoj muzičari kolona harmonije smatrani su poslužiteljima i bili su ograničenih pregorativa. Članovi kolone harmonije, koji su prihvatili ovaj statut, bili su najčešće siromašni umetnici, pa nema primera da su se kompozitori ili veliki solisti ikada podredili tome zadatku. U toku XIX veka kolone harmonije gube svoj karakret. U anglosaksonskim zemljama postepeno dolazi do uvođenja orgulja u obrede i ceremonije, kao i nametanja jednog pseudo-religioznog karaktera, koji ni jedna muzička tradicija ne može da opravda. Suština individualnog pristupa i doživljaja muzike u svakom masonskom hramu prilikom radova, svakako se zasniva na angažovanju perceptivnih kapaciteta koji kroz analitički pristup proizvode odgovarajuće efekte u zoni duhovnog. Opšte prisutni zvuci koji okružuju i zaokupljaju svaki deo Hrama u toku rituala, deo su harmonijskog koncepta koji se, kao takav, mora održati. Međusobnom interakcijom učesnika kroz kretanje, govor i proizvodnju zvukova dostiže se sjedinjenje i zajedničko delanje a sve kroz broj, zvuk i ritam. Ritmičan, zvučan i određeni broj koraka prilikom ulaska u ložu, ritmično kretanje oficira oko stubova hrama, udarac žezlom, udarac čekićem starešine, na određenom mestu i određeni broj puta. Tišina u pauzama… pulsirajući ritam koji gotovo dolazi nečujno i okupira čula… harmonijsko sjedinjenje čije korene mozemo nači još u učenju Pitagorejaca… kosmički zvuk… Opšti impresum koji na kraju zaokružuje celinu i daje smisao na putovanju kojim se krećemo. Harmonični splet misli i osećanja, harmonični splet spoznaje i samospoznaje, duhovnost u razmatranju i razgledanju unutar sebe. Razlikovanje mističnog, eteričnog i nedokučivog iskustva postojanosti sopstvene ličnosti u težnji za skladnim, harmoničnim i ritmičnim otkucajima života. Ritam koraka, pokreta, ritam pogleda, ritam u kretnji ka napred u algoritamskom okruženju zvanom život, kroz prirodu bića koje gleda. Slušanje i osluškivanje samog sebe, davanje intonacije, izvođenje smislenog dela kroz sopstveno delanje i pronalaženje samog sebe. Jedinstvena muzika…
Brat G.J.
Nemanja, Niš
VNLS